In 1933 vond er in de Verenigde Staten een gebeurtenis plaats die in wezen een einde maakte aan het tijdperk van de Grote Depressie. De economie van het land verkeerde in een crisis en de regering besloot al het goud van de burgers te nationaliseren.

Er werd aangekondigd dat gouden munten en staven nu niet bij de burgers mochten zijn, en er werd bevolen deze vrijwillig en verplicht in te leveren in ruil voor dollars.

De wisselkoers was vastgesteld als de gouden standaard: 20 dollar en 67 cent per troy ounce. Mensen werden letterlijk gedwongen hun goudreserves op te geven zodat de overheid meer geld kon drukken.

Toen goud in ruil voor dollars kwam, ging dit geld onmiddellijk de economie in en stimuleerde de activiteit ervan.

Een jaar later, toen mensen hun goud gaven voor $20,67 cent per ounce, werd de Gold Reserve Act aangenomen. Ten eerste verbood hij de uitwisseling van dollars tegen goud en ten tweede stelde hij een nieuwe prijs vast: 35 dollar per ounce.

Stel je deze situatie eens voor: burgers gaven hun goud voor $20,67 cent, en kregen vervolgens te horen dat de waarde ervan nu al $35 bedraagt. De overheid heeft er geld aan verdiend.

We hebben dus een dollar die het centrum wordt van het mondiale monetaire systeem en het mondiale betalingsverkeer. De dollar wordt gedekt door goud, hij kan ervoor worden ingewisseld en andere valuta kunnen worden ingewisseld voor dollars. Waar heeft dat toe geleid?

Veel landen hebben besloten dat het ook voor hen voordelig is om hun goud naar de VS te brengen en het in te wisselen voor dollars. Dus drukten de VS steeds meer dollars, en de munt zelf werd over de hele wereld actief gebruikt.

Maar het Bretton Woods-systeem (de dollar wordt ondersteund door goud) was niet voorbestemd om het eindpunt te worden in de ontwikkeling van de mondiale monetaire systemen. Hoe meer de dollar in de wereld wordt gebruikt, hoe meer hij nodig is.

Maar als de dollar werkelijk gedekt wordt door goud, dan kun je niet zomaar meer dollars nemen en ze bijdrukken.

De Franse president Charles de Gaulle besloot zijn recht uit te oefenen op basis van het Bretton Woods-systeem: dollars inwisselen voor goud. Dollars zijn begiftigd met goud, wat betekent dat ze kunnen worden ingewisseld voor dit edelmetaal.

De VS verzetten zich aanvankelijk tegen dit idee en zeiden dat de dollar een betrouwbare munt is. Waarom hebben we goud nodig? Niettemin ruilden ze dollars in voor goud. Anderen volgden dit voorbeeld, wat een negatief effect had op de dollar en zijn hegemonie in de wereld.

Toen begonnen de VS na te denken over hoe ze uit deze situatie konden komen.

In 1971 kondigde president Richard Nixon aan dat de Verenigde Staten eenzijdig de uitwisseling van dollars voor goud zouden afschaffen. Nu kan iedereen dollars gebruiken, maar er is geen ruil voor goud.

Dat wil zeggen: wat de Verenigde Staten in de jaren dertig hun eigen burgers hebben aangedaan, wordt nu voor de hele wereld herhaald.